Colca canyon

Om te beginnen, wil ik mijn excuses aanbieden. Het is een lange tijd geleden dat ik jullie voor het laatst heb geschreven. Toch zal ik proberen jullie zo gedetailleerd en uitgebreid mogelijk op de hoogte te stellen.

De laatste keer dat ik achter de computer zat om mijn blog te typen woonde ik nog in het gastgezin in arequipa. Mijn twijfel was groot of ik in arequipa zou blijven, of terug zou gaan naar het vertrouwde Cusco. Uiteindelijk heb ik besloten de Colca Canyon en de active vulkaan de misty te bezoeken. De broer in mijn gastgezin had toevallig twee duitse vrienden die ook van plan waren de Colca Canyon te bezoeken, wel zonder gids! Omdat dit mij een stuk goedkoper en meer avontuur leek heb ik ze direct opgebeld. Twee dagen later stond ik vroeg op, om mijn kamer helemaal op te ruimen (BENDE!), en mijn koffers weg te zetten zodat iemand anders mijn kamer over kon nemen. De jongens stonden al bij de poort te wachten toen ik naar buiten stapte, en zo vertrokken we met goede zin naar het busstation om een goedkope bus te zoeken naar de Colca Canyon. NATUURLIJK bestaat er niet iets als zoveel geluk en kwamen er al snel achter met al onze bagage op de rug klaar voor vertrek, dat er die dag geen bussen gingen en we de volgende dag pas een bus konden nemen. Deze hebben we meteen gereseveerd en de volgende dag zijn we officieel vertrokken. We kwamen aan in Chivay, een plaatsje in de Colca Canyon waar we meteen een hotel zochten aangezien het al eind van de middag was. We aten pizza en de hele nacht vertelde we elkaar zelfverzonnen verhaaltjes over prinsessen en prinsen etc. uit verveling omdat we niet konden slapen.

De volgende dat vertrokken we erg vroeg met de bus naar Cabanaconde, een ander dorpje om vanuit daar 8 uur lang te lopen naar llahuar, de hotsprings. De route was niet erg zwaar, een zwerfhond wees ons de beste, kortste wegen en bracht ons naar een geiser, waar we het spontane idee kregen om te zwemmen. (NATUURLIJK niet IN de geiser! Ernaast!). Het water was precies de goede temperatuur en we hadden erg veel lol, goed dat we allen zwemspullen in onze mini tassen hadden. Daarna bonden we de handdoeken achter onze tas om te drogen met de zwemkleding en zette we onze wandeltocht naar llahuar voort. Het deel na de geisers was een stuk zwaarder en een stuk meer omhoog maar toen we eenmaal aankwamen in llahuar (wat een dorpje hoorde te zijn) hebben we ons zelf meteen beloond met biertjes en een cola. Dit dorpje was amper een dorpje te noemen, het bestond uit enkel een hotel met restaurant inbegrepen en hot springs als je naar beneden liep. Onze kamer was een mini huisje waar maar net drie bedden in pasten, (bedden 0 matrassen op stro). Het dak bestond uit stro, net zoals de muren. De douches waren koud, maar gelukkig konden we midden in de nacht genieten van de hotsprings liggend naast het meer met een biertje in de hand. Verdiend!

De dag hierna was het zwaarst. De jongens besloten dat ze de waterval wilde bezichtigen en in het dorpje dichtbij wilde logeren. Dat dorpje was me toch een end omhoog in de fel schijnende zon. Het water was op dus besloten we het stromende rivierwater te drinken, wat heerlijk koud was. Ook hier werden we begleid door een oude zwerfhond die duidelijk net zoals ik moeite had met de zware klim en om de tien minuten een pauze opeistte. Toch wist deze hond duidelijk de snellere wegen en omdat we hem zo braaf volgde kwamen we terecht op een route met een rivier vlak langs de afgrond. Natuurlijk gleed ik uit (klunzig) en had viktor net optijd mijn hand te pakken waardoor ik aan zijn hand aan de rand van de klif bungelden (scheelde een haartje en ik had dit niet kunnen typen). Eenmaal aangekomen na ongeveer 6 uur lopen kregen we een maaltijd en een kamer in het kleine dorpje. Deze kamer was net zoals in het andere dorpje niet meer dan een huisje met riet en twee bedden. We aten zo snel mogelijk en vertrokken naar de waterval. Deze route was een stuk makkelijker en na de maaltijd had ik genoeg energie om deze op entausiast vol tempo met de hond voorop af te leggen. De waterval was mooi maar viel tegen omdat deze erg ver weg was, een poging tot afdalen kwam uit op een totale mislukking dus lieten we het erbij zitten.

De volgende dag hoopte we op het vinden van een bus die eens per dag zou gaan, terug naar cabanaconde. Zonder bus was het een 8 uur steile route omhoog (we zagen de route. geen pretje). Helaas toen we met onze hond-gids (dezelfde als dag 1 toevallig) eindelijk iets in de verte zagen rijden bleek het een truck te zijn. We hielden ze aan en vroegen naar de bus maar die bleek niet te gaan, shit. Na een tijd lang nadenken besloten de mannen ons achterin de laadbak mee te nemen naar cabanaconde. Op volle snelheid over de smalle gevaarlijke bergweggetjes reden we naar cabanaconde. Nadat de hond (die nog toevalliger de hond van de eigenaar van de truck bleek te zijn) 30 minuten achter de auto had aangerend, hebben we ook hem achteringezet. Ik denk dat die truck het grootste avontuur was, kijkend naar de snelheid en de weg. We kwamen veilig aan in cabanaconde, gingen naar de cruz del condor, waar we maar één condor van ver weg hebben gezien. En liftte ons daarna terug naar cabanaconde voor een hostel.

De volgende ochtend gingen we met de bus naar chivay om daar te zoeken naar twee bussen, arequipa voor mij en cusco voor de jongens. Raar genoeg was arequipa de enige optie. Daarom besloot ik mijn bagage op te halen in arequipa en samen met de jongens mee te reizen naar cusco in de nacht. Zo belandde we na een lange busrit met zijn drieen in een goedkoop hostel in cusco.

Dat hostel zit ik nogsteeds. Na de colca canyon (een intensieve trip om te doen met twee wildvreemde,op en top survivelen met water uit rivieren, scheren met een kapot scheermesje en slapen in de middle of nowhere) was ik erg close met de twee jongens uit duitseland. En een van de jongens in het speciaal, ik sliep elke avond in zijn bed tijdens de colca canyon omdat het zo koud was. En dat bleef zo na de trip. Helaas zijn de jongens nu verder gereisd en moet ik werk zoeken in Cusco. Maar de trip naar de Colca canyon was ver weg het grootste avontuur dat ik ooit heb meegemaakt.

De laatste week in Cusco was moeilijk, omdat het de laatste week was voor mijn beste vriend rio. Hij was heel speciaal, je ontmoet niet vaak jongens zoals hij. Toen ik ziek was kwam hij elke dag om me eten en medicijnen te brengen en bij me te zitten, hij was erg beschermend. Het type dat wanneer mensen op straat een auto omhoog probeerde te duwen meteen ernaartoe liep om te helpen, of wanneer een vrouw hem iets verkocht voor 50 cent haar meer te geven omdat hij de prijs veel te laag vond. Kortom een hele bijzondere jongen. Gelukkig heb ik annika nog waarmee ik nu in Bolivia ben omdat ik een nieuwe paspoortstempel nodig heb. Vandaag hebben we gemountainbiked op de deathroad en het overleefd. Morgen gaan we naar copacabana , lake titicaca. Ook annika gaat over twee weken weg maar nu is het veel lol trappen en genieten van de tijd dat ze nog in cusco is.