Arequipa
Door: Ik
Blijf op de hoogte en volg Marie-lou
28 Oktober 2013 | Peru, Arequipa
Het is weer een tijd geleden dat ik jullie heb geschreven. Dit omdat het me veel tijd kostte om te wennen aan deze nieuwe stad, met nieuwe rare mensen, een totaal andere tempreratuur en een nieuw apart gezin bestaande uit een strenge vrouw met haar vader en hun sokkenetende hond op het dak. (en de tijdelijk logerende hond die mijn kamer als toilet gebruikt)
De eerste week was het moeilijkste. De afspraak was dat ik op woensdag zou gaan werken in het weeshuis maar elke dag werd dit verschoven, de hele week lang. Omdat ik niemand kende was er geen andere optie om alleen het centrum in te gaan en mezelf te vermaken. Wat het wat lastiger maakte was een buurjongen die elke dag smste en aan de deur kwam om me mee uit te vragen, en vervolgens een hoop te slijmen, waar ik geen behoefte aan had. Dit gaf me meer rede om het huis uit te gaan en rond te lopen zodat ik tegenover hem niet hoefde te liegen over dat ik niet met hem kon afspreken. Het kostte me een hoop tijd voordat ik het lef had om tegen hem te zeggen dat ik geen interesse had en niet in peru was voor relaties. Ondanks dat hij zei dit te begrijpen, betwijfel ik dat hij het werkelijk begreep. Gelukkig leerde ik een peruaans meisje kennen, dat me enigzins uit de volledige eenzaamheid hield. We zijn naar de bioscoop geweest, hebben heel veel films gekeken bij haar thuis, veel sleepovers gehad en ze heeft me mee genomen naar het touristische district yannuara.
De tweede week begon ik eindelijk met mijn vrijwilligerswerk. Om eerlijk te zijn vond ik het de eerste dagen maar niks, de kinderen waarmee ik werk zijn 2 en 3 jaar oud en luisteren absoluut niet. Ik heb het vermogen om streng te zijn nog niet ontwikkeld en dat maakte het werken erg vermoeiend. Probeer maar eens 8 kleine kindjes van 4 verschillende kranen af te houden omdat ze het water niet mogen drinken, terwijl ze constant terugrennen en elk streng woord uitlachen.
Nu geniet ik van mijn werk. Ik ben nog steeds niet streng maar ben om de kinderen gaan geven. Zodra ik binnen kom hoor ik alle kleine ukkies vrolijk roepen ´mammaaaa´ waarna ze op me af rennen en me op de raaste manieren als klimrek gebruiken. Ook de klusjesman en bewaker wordt vrolijk ´pappaaa´ naar geschreewd. En elke dag na mijn werk loopt een collega, een oudere man van rond de 40, me naar huis. Hij is erg geinteresseerd in Nederlands en wil deze taal onder de knie krijgen, dat terwijl hij nog geen woord engels spreekt! Maar als ik hem probeer uit te leggen dat hij beter die taal kan leren, kijkt hij me aan of ik gek ben.
Wat heb ik geleerd in mijn eerste weken in deze nieuwe stad:
1) Als je een tas draagt, draag deze niet aan de kant van de weg aangezien taxi´s deze kunnen weggritsen.
2) Als je in een taxi stapt op weg naar een hotel en deze zegt dat je dat hotel niet in kunt en bied je een ander hotel aan, luister niet, hij krijgt geld van dat hotel om het te promoten.
3) Er zijn 3 verschillende taxis die enigzins veilig zijn: Tourism arequipa, allo 45 en ... een die ik ben vergeten!
4) Als een man op plaza del armas die schilderijen verkoopt je vraagt om iets met hem te gaan drinken, zeg dan nee, voor je het weet betaal je zijn bier van 11 sol!
5) Als je hier vrienden wilt, ga voor de meisjes, de jongens verwachten altijd meer vooral bij touristen.
Sinds kort heb een een duitse broer in mijn gastgezin, hij is erg aardig en neemt me overal mee naartoe, zo was ook zijn idee om me mee te nemen naar een les Muay tai, een vechtsport te vergelijken met boxen. Dit leek mij een topplan en voor ik het wist stonden we op matten omringd door peruaanse jongens met springtouwen in onze handen, proberend te sprigntouwen op onze tenen. Als je dit ooit geprobeerd hebt weet je wat een gekkenwerk dit is als je benen het niet gewend zijn. Ik kan al twee dagen amper lopen van de spierpijn, maar kan niet wachten tot de volgende les!
Dit weekend zijn mijn vrienden uit cusco hier heen gekomen en het was super. Ik had ze erg gemist en was zo blij ze weer te zien. We zijn naar het strand gegaan, uit geweest en hebben wat rondgewandeld door arequipa, waar ik een gratis armbandje aangeboden kreeg door wildvreemde waarschijnlijk drugsgebruikers op straat, die vervolgens mijn nummer vroegen maar zo ver weg waren dat ze op een of andere manier, mijn nummer in mijn telefoon hebben gezet.
De komende week krijg ik te maken met een grote en voor mij moeilijke beslissing. Blijf ik in de grote stad Arequipa, of ga ik terug naar de voor mij veiligere en vertrouwde stad Cusco. Op dit moment weet ik het echt niet.
Tot schrijfs
xx
De eerste week was het moeilijkste. De afspraak was dat ik op woensdag zou gaan werken in het weeshuis maar elke dag werd dit verschoven, de hele week lang. Omdat ik niemand kende was er geen andere optie om alleen het centrum in te gaan en mezelf te vermaken. Wat het wat lastiger maakte was een buurjongen die elke dag smste en aan de deur kwam om me mee uit te vragen, en vervolgens een hoop te slijmen, waar ik geen behoefte aan had. Dit gaf me meer rede om het huis uit te gaan en rond te lopen zodat ik tegenover hem niet hoefde te liegen over dat ik niet met hem kon afspreken. Het kostte me een hoop tijd voordat ik het lef had om tegen hem te zeggen dat ik geen interesse had en niet in peru was voor relaties. Ondanks dat hij zei dit te begrijpen, betwijfel ik dat hij het werkelijk begreep. Gelukkig leerde ik een peruaans meisje kennen, dat me enigzins uit de volledige eenzaamheid hield. We zijn naar de bioscoop geweest, hebben heel veel films gekeken bij haar thuis, veel sleepovers gehad en ze heeft me mee genomen naar het touristische district yannuara.
De tweede week begon ik eindelijk met mijn vrijwilligerswerk. Om eerlijk te zijn vond ik het de eerste dagen maar niks, de kinderen waarmee ik werk zijn 2 en 3 jaar oud en luisteren absoluut niet. Ik heb het vermogen om streng te zijn nog niet ontwikkeld en dat maakte het werken erg vermoeiend. Probeer maar eens 8 kleine kindjes van 4 verschillende kranen af te houden omdat ze het water niet mogen drinken, terwijl ze constant terugrennen en elk streng woord uitlachen.
Nu geniet ik van mijn werk. Ik ben nog steeds niet streng maar ben om de kinderen gaan geven. Zodra ik binnen kom hoor ik alle kleine ukkies vrolijk roepen ´mammaaaa´ waarna ze op me af rennen en me op de raaste manieren als klimrek gebruiken. Ook de klusjesman en bewaker wordt vrolijk ´pappaaa´ naar geschreewd. En elke dag na mijn werk loopt een collega, een oudere man van rond de 40, me naar huis. Hij is erg geinteresseerd in Nederlands en wil deze taal onder de knie krijgen, dat terwijl hij nog geen woord engels spreekt! Maar als ik hem probeer uit te leggen dat hij beter die taal kan leren, kijkt hij me aan of ik gek ben.
Wat heb ik geleerd in mijn eerste weken in deze nieuwe stad:
1) Als je een tas draagt, draag deze niet aan de kant van de weg aangezien taxi´s deze kunnen weggritsen.
2) Als je in een taxi stapt op weg naar een hotel en deze zegt dat je dat hotel niet in kunt en bied je een ander hotel aan, luister niet, hij krijgt geld van dat hotel om het te promoten.
3) Er zijn 3 verschillende taxis die enigzins veilig zijn: Tourism arequipa, allo 45 en ... een die ik ben vergeten!
4) Als een man op plaza del armas die schilderijen verkoopt je vraagt om iets met hem te gaan drinken, zeg dan nee, voor je het weet betaal je zijn bier van 11 sol!
5) Als je hier vrienden wilt, ga voor de meisjes, de jongens verwachten altijd meer vooral bij touristen.
Sinds kort heb een een duitse broer in mijn gastgezin, hij is erg aardig en neemt me overal mee naartoe, zo was ook zijn idee om me mee te nemen naar een les Muay tai, een vechtsport te vergelijken met boxen. Dit leek mij een topplan en voor ik het wist stonden we op matten omringd door peruaanse jongens met springtouwen in onze handen, proberend te sprigntouwen op onze tenen. Als je dit ooit geprobeerd hebt weet je wat een gekkenwerk dit is als je benen het niet gewend zijn. Ik kan al twee dagen amper lopen van de spierpijn, maar kan niet wachten tot de volgende les!
Dit weekend zijn mijn vrienden uit cusco hier heen gekomen en het was super. Ik had ze erg gemist en was zo blij ze weer te zien. We zijn naar het strand gegaan, uit geweest en hebben wat rondgewandeld door arequipa, waar ik een gratis armbandje aangeboden kreeg door wildvreemde waarschijnlijk drugsgebruikers op straat, die vervolgens mijn nummer vroegen maar zo ver weg waren dat ze op een of andere manier, mijn nummer in mijn telefoon hebben gezet.
De komende week krijg ik te maken met een grote en voor mij moeilijke beslissing. Blijf ik in de grote stad Arequipa, of ga ik terug naar de voor mij veiligere en vertrouwde stad Cusco. Op dit moment weet ik het echt niet.
Tot schrijfs
xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
