Het voor- vertrek - verslag

Bij een reisdagboek hoort altijd een hoe-voel-ik-me-voor-vertrekpagina, tenminste dat is wat ik vind. (Misschien ook omdat Lies me daarop wees).

Nog vier dagen voordat mamma mij op het vliegtuig zet naar Peru. Ondanks dat ik zelf het ‘ik ga weg besef’ nog steeds niet heb, laat mijn lichaam toch enige onbewuste spanning zien. Alles lijkt toch opeens een stuk chaotischer en gestrester dan normaal. Al lijst-afstrepend door de stad haastend om alle benodigdheden op tijd in huis te hebben. De grond die achter je wegzakt en je enkel de mogelijkheid geeft vooruit te rennen, want de vertrekdatum komt elke minuut dichterbij. Desondanks kijk ik er erg naar uit om weg te gaan. Wat logisch is anders had ik deze idiote keuze nooit gemaakt.
Dus hierbij meteen een antwoord op de drie meest gestelde vragen: ‘Heb je er zin in?’, ja ik heb er zin in, ‘Vind je het niet eng?’, nee ik vind het nu nog niet eng, ‘ga je het niet eng vinden?’ , Ja, waarschijnlijk wordt het toch even schrikken als ik opeens op een vliegveld sta waar iedereen Spaanse woorden naar me blaast.

Mijn koffer pak ik in, dag na dag op het Antilliaanse tempo. Overal waar je kijkt zie je verfrommelde lijstjes, bedoeld om nog enig overzicht te geven, maar de chaotische hoeveelheid ervan heeft juist een tegenovergesteld effect. Ik leer nieuwe dingen over mezelf. Ik leer dat ik erg ingewikkeld en moeilijk kan doen over het kopen van een simpel paar schoenen en dat als ik inpak, ik er totaal niet mee bezig ben of de kleding nou van mij of Anneloor is. (Zij helaas wel!) Het wordt een grappige reis en ik zal blijven bloggen voor zowel zij die het willen lezen als voor mijzelf.

Nog vier dagen