Uitgaan, Puno, meer

Alweer meer dan een week geleden dat ik jullie voor het laatst schreef. Mijn laatste dagen in Cusco zijn voorbijgevlogen. Elke dag maakte me het idee Cusco te verlaten moeilijker. Mijn laatste week was een week van veel uitgaan en lol. De eerste uitgaansavond was geregeld door kathryn, we zouden naar een café gaan met een band en veel jongeren. Helaas was de band te dronken om te spelen en was er daarom mar weinig publiek. Dus besloot het personneel in het café (waaronder een meisje dat ik voor één dag heb meegemaakt in mijn huis wonend), met ons mee te gaan. Het was de laatste keer dat we onze vrienden Michael en Anna zouden zien, dus feesten zouden we. De eerste club was rustig, ik deelde een biertje met kathryn (bier hier is enorm, omdat het normaal is dat het altijd gedeeld wordt). We dansten een beetje, maar gingen al snel naar de volgende club. Onderweg daarna toe kregen we bandjes om onze polsen voor the temple, door een paar opdringerige straatverkopers. We waren aangekomen bij de tweede club, waar een jongen , ook werkend op school als bewaker bij de deur stond. Die me zoals altijd vrolijk begroette met prinsessa, onze tassen aannam. Deze club was al drukker en meer voor onze leeftijd. Omdat er constant jongens en mannen tegen me aan stonden te dansen, pakte ik de uitgestrekte handen van ons peruaanse groepsgenootje beet, die volop met me begon te dansen en zo naar mijn idee de irritate jongens en vieze oude mannen van me afhield. Waarom weet ik niet, maar op een of andere manier had ik van hem niks verwacht, totdat ook hij tegen me aan stond te schuren.
De derde club, the temple, (wie luisterd er dan ook naar straatverkopers) is waar het misging, hier was het nog drukker. Terwijl ik me een weg baande naar de wc gebeurde het. Ik voelde een forse hand knijpen op de plek waar een meisje liever niet geknepen wordt. Maar toen ik me omdraaide kon ik door de mensenmassa de kruisknijpgrage jongenman of oude vent niet vinden. Toen ik dit vertelde aan mijn oude huisgenootje, reageerde ze enkel met ´ahh, ja dat is best normaal hier´. In een week, had iemand mij geknepen in mijn achterste (Toen ik ´s avonds over straat liep, ja stom, weet ik!) en aan de voorkant. Dit totaal in tegenspraak tot mijn eerste blog waar ik beweerde dat peruanen, zo galant waren.
De tweede keer uitgaan was anders. Ik besloot te gaan zonder Kathryn , maar met de ´stoere´ groep van school. In de eerste instantie had ik niet echt iets met deze jongens, die me een constant oncomfortabel gevoel gaven, op een aardige extroverte jongen na. Bij de club, weer met mijn prins, die me plaagde door me aan te staren en mijn tas niet aan te nemen, kwam ik erachter dat ik er wel eens helemaal naast had kunnen zitten. Elke keer als een een harige man, of geile jongen ook maar in de buurt kwam dansen, kreeg ik van de jongens het, vind je het nog leuk teken. Of duwde een van de meisjes hem al dansend bij me weg. Ik kon eindelijk gewoon zorgenloos losgaan, zoals mamma dat doet. En aan het einde van de avond vroeg Mario of ik het prettig vond als hij me naar een taxi bracht. En zelfs dat was niet alles, want nadat de taxischauffeur me al complimenterend vroeg of ik een biertje met hem wilde drinken, waarop ik natuurlijk nee antwoorde, wachtte hij terwijl ik naar huis liep tot ik de deur achter me sloot om er zeker van te zijn dat ik veilig was.
De laatste keer uitgaan was na een voorbereid-iedereen-brengt-eten-mee-diner op school! Ik nam tamales mee en iedereen had zijn of haar best gedaan om iets lekkers te kopen, of te maken. Door mijn snelle eten had ik enorme buikpijn en dat was wanneer ze dus besloten te vertrekken naar de salsa dancing discotheek. Mijn prins stond deze keer niet bij de deur, maar ik werd al snel herkend als de prinses van lio, wat mij en kathryn een gratis drankje opleverde. De salsa lessen waren veel te moeilijk en ik voelde me echt een idioot. De leraar was een man van rond de 28, knap en danste natuurlijk erg goed. Wat was ik blij toen salsa overschakelde naar normale disco en ik gewoon los kon gaan met mijn rare moves. Langzaam aan gingen steeds meer leerlingen naar huis en stond ik er nog met Katryn en een paar andere meisjes. De jongens hadden dat door, we hadden oppeens alle aandacht van, een oude man (rond de 60), de dansleraar, en nog wat komers-en-ganers. Nadat de dansleraar probeerde mij te zoenen, deed hij zijn poging bij katryn. De oude man keek toe en zei dat hij zich afvroeg hoe wij in vredesnaam konden dansen met al die irritante jongens om ons heen (terwijl ook hij tegen ons aan schuurde). Al snel kregen we door hoe we elkaar bij de jongens uit de buurt konden houden, enigzins met geweld. En zei ik voor de eerste keer ´Nee´ tegen een jongen die me letterlijk vast klemde toen ik weg wilde lopen. Nadat de dansleraar nog eens naar me toe kwam en zei dat hij het geweldig vond hoe mijn heupen bewogen (beetje raar..) gingen we naar huis, ik om nog van mijn buikpijn te bekomen, en katryn gewoon uit moeheid.
Mijn lessen de laatste week waren mejor. De eerste twee uur hadden we een leraar. Dat geslacht werkte raar genoeg heel goed voor mijn concentratie. Waarschijnlijk omdat mannen toch iets minder serieus zijn en wat speelser in het lesgeven (GEEN rare dingen denken over mij!). En de laatste twee uur een lerares. Ik heb de hele week lollys uitgedeeld en een brownie gewonnen met een klassenuitje naar een museum omdat de ober dacht dat ik niet wist wat het verschil was tussen trabajaba en trabajé.
Het was moeilijk om weg te gaan, misschien wel moeilijker dan het achterlaten van iedereen in Nederland. Na een maand had ik eindelijk een soort van leven opgebouwd, vrienden en kon ik mijn weg in Cusco helemaal vinden. En dat moest ik nu allemaal opnieuw gaan doen. Maar zoals katryn al zei, het afscheid was perfect. Iedereen kwam naar me toe om doei te zeggen, ik liet mijn overige lollys achter voor mijn prins die lag te slapen omdat hij ziek was (de hele school was ziek die week door het eten van een ontbijt daar?). en daarna gingen we voor de laatste keer met de microbús naar marcavalle waar ook de kinderen nog even doei kwamen zeggen. Mijn moeder in Cusco hielp me met de koffers naar de taxi, waar katryn al stond te wachten. En zo vertrokken Katryn, Mario en ik met de bus naar Puno om lake Titicaca te bezichtigen.
We sliepen met z´n drieeen in een kamer in een Klein hotel met een hoop trappen, maar enkel de tweede nacht want aangezien we met de nachtbus waren gekomen, waren we precies om 6 uur in Puno en slapen zou onze dag verpesten volgens onze reisleidster Katryn. Dus we ontbeten in het hotel en liepen vervolgens naar de haven waar we met een boot naar de drijvende eilandjes van riet gingen. Dit was heel bijzonder en mooi om te zien, vooral aangezien er echt mensen woonde. Daarna gingen we naar een ander eiland, waar katryn lichtelijk geirriteerd was omdat we een rondleiding kregen en ze had gehoopt dat we zelf de boel konden verkennen. ´s avonds aten we voor 2,30 (In euro´s) een heel menu , inclusief soep, hoofdmaaltijd, thee.
De dag daarna kochten we drie heerlijke zoete mangos op de markt als ontbijt samen met een hoop brood en zakjes jam. Dit aten we met zicht op het Titicaca meer. Daarna was het tijd voor mij om te vertrekken naar Arequipa en ook afscheid te nemen van Mario en Katryn.
Arequipa is echt een enorme stad, mijn gastgezin is aardig maar ik moet nog even wennen aan alle luxe en mijn gastgezin moeder is soms best streng en serieus. Vandaag ben ik de stad gaan verkennen en heb ik wat boodschappen gedaan, mijn kleren gewassen en op het dak te drogen gehangen. Wat blijkbaar erg gevaarlijk is hier want op het dak woont een hond. Echt tienduizend keer zo druk als onze binky. Nu komt het, terwijl ik met het beest al op mij springend de was ophing, liet ik een sok vallen. Voor ik het wist had de hond mijn sok in zijn bek en was mijn sok verdwenen. Dus voor Leraren die het ;´mijn hond at mijn huiswerk´-excuus niet geloven (Walter?) DIT KAN ECHT GEBEUREN. Morgen city tour en outdoors lunchen, solo! Tot schrijfs!