Cusco

Wat is het lang geleden dat ik deze website voor me heb gezien.
Na de geweldige ervaring die ik had in Lima, dacht ik dat Cusco niet veel bijzonderder kon worden. Na het afscheid nemen van mijn gastgezinmoeder in lima stapte ik in het vliegtuig om mijn reis voort te zetten.

Eenmaal aagekomen, misselijk van het entausiaste vliegtuiggeschud zocht ik naar mijn naam op alle kartonnen bordjes. Na lang zoeken vond ik twee mannen, waavan 1 peruaanse met een bord met inderdaad, mijn naam erop. De peruaanse jongen bleek van amauta (mijn talenschool) te zijn. Nadat hij de andere man in een taxi had gezet ging hij met mij mee in een taxi die mij naar mijn gastgezin zou brengen. Door mijn misselijkheid ben ik waarschijnlijk erg verlegen overgekomen want ik zei geen woord!
We reden door een straat die er wel vier keer zo armoedig uitzag als de buurt waar ik in lima woonde. En ja hoor, daar stopte we. De jongen tilde mijn koffer naar binnen en in de deur opening stond een enkel-spaans sprekende vrouw die me meteen mee naar binnen sleurde waar ik de tijd kreeg om de omgeving rustig in me op te nemen. Het was een kleine zitkamer, geen tv, een tafel met acht stoelen en twee banken, maar zonder tafeltje. Aan de eettafel zaten 7 mensen. Grotendeels Peruaans maar ook drie studenten. Drukke boel! Al snel sleurde de enkel spaans sprekende vrouw me mee naar boven om me een spaanse rondleiding te geven door het huis ( waar ik natuurlijk helemaal niks van begreep).

Ik woon nu sinds vrijdag bij dit gastgezin en ik had me geen liever gezin kunnen wensen, in Cusco lijkt iedereen aardiger. In het weekend had ik nog geen school, en dus ook nog niet veel mensen om me te vermaken. Omdat ik lichtelijk last had van de hoogte sliep ik veel. Mijn gastgezin heeft me meegenomen naar een markt. Het was een grote markt maar ik voelde al snel de armoede onder de mensen die er zaten. Kindjes van hooguit vier jaar die braaf hun moeder hielpen met het verkopen van de groentes en ik die daar tussenliep ik mijn opvallende Nederlandse kleding als een enorme toerist.

Nu ga ik elke dag naar school in de microbus, wat een bijzondere ervaring is. Om de drie seconde komt er een nieuwe bus langs gesjeesd en een van die bussen is de bus die je moet hebben, maar welke is al een hele puzzel. Een jongen steekt zijn hoofd uit de bus en roept in vol tempo alle haltes die ze passeren, dit doet hij vier keer maar zelfs naar de vierde keer heb ik nog geen idee waar de bus heengaat. Dan maar vragen, maar snel. Het is mijn bus, ik spring erin en zonder eerst de deur te sluiten raced de bus alweer verder. Het is zo vol dat zitplaatsen gewoon zelden voorkomen, je staat tegen elkaar aan en bij elke bocht heb je een soort van domino effect. Zo ga ik elke ochtend naar school, zoek het op, microbus. Het kost maar 70 cent = in euros ongeveer 20 cent.
Lopen is geen optie want dat zou me een uur kosten en dat zou weer betekenen dat ik een uur eerder op moet.

De school is lastig, de leraren spreken erg snel en het is moeilijk om alles bij te houden maar ik doe mijn best en het word elke dag makkelijker. Gisteren ben ik met mijn nieuwe vrienden naar een museum geweest en hebben we wat gedronken in een bar. Vandaag ga ik mijn eerste Cuy eten. Ik zal laten weten hoe het smaakte. Hier is middageten de belangrijkste maaltijd van de dag in de avond eten ze gewoon een stukje brood. Plus de zoete inval die mamma zo leuk vind is hier ook zeker van toepassing. In de middag komt de hele familie eten, omstebeurt en als ze klaar zijn gaan ze weer weg. Het is zelfs zo erg dat ik geen idee heb wie er nou precies in het huis wonen en wie gewoon vaak langskomen. Blijkbaar woont er ook een meisje van 3 in ons huis? En zo groot is ons huis niet.

Omdat ik geen wifi heb in mijn huisje is het wat lastig om veel blogs te uploaden, maar dit word zeker niet mijn laaste! Volgende week ga ik voor een week naar de talenschool in de sacred valley, misschien heb ik daar wel wifi! Ik hoop het.

Tot schrijfs